Tuwała

Krzewy tawuły wiosną obsypane są drobnymi, białymi kwiatami tak obficie, że wyglądają jak pokryte śniegiem. Tawuły są mało wymagające – dobrze rosną w słońcu i w półcieniu, na każdej glebie i doskonale przetrzymują nasze zimy. Nie wymagają żadnych dodatkowych zabiegów pielęgnacyjnych. Ponieważ wyrastają przeciętnie do 2 m. i rozrastają się szeroko na boki, konieczne jest dokładne prześwietlanie krzewów co dwa lata, a nawet skracanie zbyt długich pędów. Trzeba to jednak robić z umiarem, aby nie zepsuć ich naturalnego lekkiego pokroju, który nadają właśnie te wydłużone, łukowato zwisające gałązki.

Najpopularniejszymi i najbardziej efektowne są dwa gatunki: tawuła wczesna, kwitnąca w połowie maja i tawuła van Houtte’a, niewiele się od niej różniąca, lecz kwitnąca trochę później- w końcu maja.
Tawuła wczesna wyrasta do wysokości 2 m., gałązki ma cienkie, łukowato zwisające. Liście są drobne, eliptyczne, jasnozielone, co podkreśla lekkość pokroju krzewu.

Tawuła van Houtt’a jest podobna do tawuły wczesnej, lecz jest obficiej rozgałęziona i silniej rosnąca. Liście ma nieco większe, ciemniejsze, w jesieni przybierające barwę pomarańczową. Kwitnie podobnie, ale jeszcze obficiej i później- od końca maja do połowy czerwca. Kwiaty również ma większe, zebrane w małe baldachogrona. Zwykle zakwita już w następnym roku po posadzeniu.

Obie wymienione tawuły zasługują na na zalecenie do każdego ogrodu. Można je posadzić przy ścianie domu, na trawniku, albo jeszcze lepiej rzędem wzdłuż ogrodzenia, aby tworzyły szpaler. Sadzi się je wówczas co 1 m. Wymagają dużo światła, ale można je sadzić także w miejscach lekko zacienionych.
Krzewy te raczej nie przemarzają, choć tawułą wczesna jest nieco wrażliwsza. Dobrze rosną nawet na lekkich, średnio żyznych glebach i znoszą przejściowe susze. Nie wymagają częstego nawożenia, podlewania ani zabezpieczenia na zimę.

tuwala(zdjęcie: Arthur Chapman)

Autorką artykułu jest Anna Wołoszyn

CZYTAJ WIĘCEJ

Exit mobile version