Tamaryszek to krzew który osiąga wysokość 2-3 m i szeroko rozrasta się na boki, a nawet pokłada. Ma ażurową rozwichrzoną koronę o bardzo cienkich rózgowatych pędach chwiejących się przy nawet małym powiewie wiatru. Liście, bardzo drobne, podobne do łusek, przypominają liście wrzosu. Ich zieleń ma często odcień szarawy lub niebieskawy. Najcieńsze boczne gałązki czasem na zimę opadają. Kwiaty tamaryszka są również drobne, lecz pokrywają pędy bardzo obficie. Zebrane są w wąskie kłosy, a te z kolei tworzą wiechy. Barwę mają subtelną – jasnoróżową, lila różową, karminową- i jakby przygaszoną. Często płatki po zaschnięciu pozostają na gałązkach.
Istnieje kilka gatunków tego rodzaju, lecz różnice między nimi są niewielkie. Najpopularniejsze gatunki to tamaryszek drobnokwiatowy, kwitnący w maju, i tamaryszek odeski, kwitnący w lipcu. Nadają się raczej do większych ogrodów, choć 1-2 egzemplarze można zmieścić i w małych. Najładniej wyglądają w grupach na trawniku, a także przy ogrodzeniach z siatki, przez które przerzucają swe wiotkie pędy.
Tamaryszki są wyjątkowo cennymi roślinami na ubogie i suche gleby. Znoszą nawet zasolenie. Ponieważ mają głęboki system korzeniowy, można je sadzić nawet na piaskach i na hałdach dostarczając jednak trochę wody, zanim się dobrze zakorzenią. Dobrze rosną tylko w miejscach dobrze nasłonecznionych, w cieniu marnieją, a nawet giną. W zimie część młodych pędów może wymarznąć, ale zwykle wyrastają nowe ze starych gałązek. Dobre wyniki daje wówczas silne przycięcie krzewu, pobudzające do wydania przyrostków. Zalecane jest odmłodzenie krzewów co parę lat, gdyż to reguluje pokrój krzewu.
(zdjęcie: Jan Lee)
Autorką artykułu jest Anna Wołoszyn