Dereń

Derenie to krzewy występujące w strefie klimatu umiarkowanego na całej północnej półkuli. W Polsce są często sadzone w ogrodach, parkach i zieleńcach. Uprawianych jest około 30 gatunków i odmian tej rośliny. Najlepiej rosną na glebach wilgotnych i zasobnych w składniki pokarmowe. Są odporne na choroby oraz bardzo niskie temperatury zimą. Lubią stanowiska jasne, słoneczne, ale tolerują także półcień. Krzewy należące do tego rodzaju są duże i nadają się raczej do większych ogrodów.

Dereń jadalny to krzew osiągający wysokość 5 m i rozrasta się na boki. Czasem tworzy niewielkie drzewo z szeroką koroną osadzoną na niskim pniu. Liście ma jajowate, przeciętnie długości 6 cm., o wyraźnym równoległym unerwieniu. Są one żywo zielone, nieco lśniące. Żółte, drobne kwiaty zebrane są w małe pęczki, pokrywające pędy obficie, a przy tym rozwijają się bardzo wcześnie, bo czasem już na początku marca, przed liśćmi. Główną zaletą derenia są jego owoce. Stanowią surowiec do wyrobu konfitur i dżemów o niepowtarzalnym smaku, oraz cenionej nalewki i wina. Owoce tego krzewu przypominają niewielkie śliweczki, jaskrawoczerwone i błyszczące, a po całkowitym dojrzeniu prawie wiśniowe. Dojrzewają głównie we wrześniu, ale pierwsze owoce można zbierać już w sierpniu. Ostatnie zaś w październiku. Do jedzenia na surowo nadają się te, które zupełnie miękną i same odpadają.

W niewielkich ogrodach wystarczy jeden krzew, w większych gatunek ten można zastosować jako żywopłot. Dereń jadalny może rosnąc nawet na ubogich i suchych terenach, choć najodpowiedniejsze są próchnicze gleby gliniasto-piaszczyste. Dobrze jest co 2-3 lata zwapnować glebę wokół krzewów. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu, nie można sadzić go w miejscach cienistych (słabiej wówczas owocuje). Na mróz jest całkowicie wytrzymały. W grupach sadzi się co 2-3 m, w żywopłotach co 1 m. Prześwietlać można co 2 lata, a nawet corocznie, gdyż cięcie starszych gałęzi jest trudne (twarde drewno).

Dereń biały nie przypomina derenia jadalnego ani pokrojem, ani owocami; podobne są tylko liście. Krzew ten osiąga wysokość 3 m i na taką samą szerokość rozrasta się na boki. Jego charakterystyczną cechą jest piękna ciemnoczerwona barwa pędów, wygląda więc ozdobnie również w zimie, na tle śniegu. Najjaskrawszą barwę mają pędy w lutym i w marcu. Kwiaty są drobne, kremowe, zebrane w płaskie, talerzowate kwiatostany. Kwitnie głównie w końcu maja i w czerwcu, ale pojedyncze baldachy pojawiają się przez całe lato. Wczesną jesienią dojrzewają jego owoce- niejadalne, drobne (wielkości porzeczek), białe lub sinawe. Utrzymują się do końca października.

Spośród odmian tego gatunku na polecenie zasługuje dereń biały syberyjski– mniejszy od gatunku typowego i odznaczający się czerwieńszymi, prawie koralowymi pędami. Dereń biały najładniej wygląda w dużych grupach na ciemnym lub jasnym tle, a więc nadaje się głównie do większych ogrodów, gdzie można go odpowiednio zestawiać i eksponować.

Nie jest wybredny co do gleby, jednak musi ona być wilgotna. Może rosnąc nawet na terenach podmokłych. Nieźle znosi zacienienie, jednak odmiany o barwnych liściach powinny być sadzone w miejscach nasłonecznionych, gdyż tylko tam liście zachowują charakterystyczne kolory.

deren
(zdjęcie: Miguel Vieira)

Autorką artykułu jest Anna Wołoszyn

CZYTAJ WIĘCEJ

Exit mobile version